Hier zit ik dan. Aan een tafel, ergens in diep Limburg. Na te denken over... Ja over wat eigenlijk? Over alles? Ja, al klinkt dat veel. Maar het is ook veel. Al lijkt het niet zo als ik het rationeel probeer te benaderen. Maar is onze rationele visie ook niet gekleurd door emoties? Dus in welke mate is het dan rationeel en objectief te noemen? Of zijn dat twee verschillende zaken?
Laat me even een paar stappen teruggaan, en beginnen bij het begin. Wie ben ik? Wel, ik ben Sara en op dit moment lijkt het alsof dat het enige is dat ik weet. Mijn leven is niet anders dan de meesten. Denk ik. Want ik ken uiteraard niet 'de meesten'. Ik ken mijn omgeving en ik zie misschien 10% van wat er zich in die andere persoon afspeelt. Al lijkt het soms dat ik daar wel een 0 aan toe durf te voegen. Alleen weet ik niet of ik daartoe gemachtigd ben.
Wat ik nog niet weet, is wat het effect gaat zijn van deze blog. Ik wilde eerst typen 'of ik deze blog ooit publiceer', maar dat is belachelijk. Nee wacht, dat is het niet. Mijn reden om het niet te doen is wat belachelijk. Ik ben geen 34 jaar geworden om me te blijven afvragen wat anderen oké of goed genoeg zouden vinden. Blijkt trouwens dat ik helemaal niet zo goed ben om dat stuk voor iemand anders in te vullen. En misschien is dat de reden dat ik hier nu in alle rust in het verre Limburg in een vakantiepark zonder kinderen met Bollo De Beer rust probeer te zoeken, om mijn gedachten en gevoelens wat te ordenen. Want de laatste tijd is het wat donker hier vanbinnen.
Mijn hoofd heeft altijd wat anders gedacht. Het maakte sprongen die ik logisch vond, maar die door mijn wederhelft als 'een beetje raar' werden omgeschreven. Sinds een achttal jaar weet ik dat ik een hoogsensitief brein heb. Daarmee doe ik niet mee aan de rage, hype of noem het zoals je wil. Nee, ik ben hoogsensitief. Dat is geen stoornis maar wel mijn persoonlijkheidskenmerk. Een paar dagen geleden durfde ik het pas aan om de podcast van de mannen van Onbespreekbaar met Fleur van Groningen te beluisteren (https://open.spotify.com/episode/7ARwYqaLgwRss5kIIjWO3w?si=5fafd850ae2342d1). Hoewel daar niet veel nieuws (voor mij) werd gezegd, raakte het me toch enorm hard. Vooral het stuk over onderprikkeling en wat omschreven werd als 'een ambetante vraag' lieten de tranen rollen. Dat evenwicht tussen over- en onderprikkeling is een gigantische uitdaging. Dat voelde ik al wel, maar het deed ongelooflijk veel deugd om dat eens in woorden uitgelegd te horen. Alsook het gegeven dat veel mensen zich de term HSP toeëigenen, zonder gegronde reden.
Maar bon. Waarom begin ik er nu aan om te schrijven, en waarom niet gewoon in een dagboek, veilig voor alleen mezelf?
Wel, door de rust van de voorbije dagen is mijn hoofd niet per se lichter, vrolijker of rationeler, maar er is wel ruimte ontstaan. Die ruimte zorgde voor helderheid en duidelijkheid, over wat ik voel en over wat ik nodig heb. Tijdens dat voelen kwamen er whatsappberichtjes binnen. Een communicatiestroom tussen mezelf en andere ouders van de school van onze oudste zoon (5 jaar). Wat deden die deugd! Voor wie dat gevoel niet kent van een honderdtal berichten tussen schoolouders binnenkrijgen en daar niet gek van te worden: het kan wel degelijk.
Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat onze oudste anders is. Hij heeft een dubbele bijzonderheid die - zacht uitgedrukt - voor uitdagingen zorgt. Het is met enige moeite dat ik dit opschrijf, omdat ik in mijn hoofd mijn hele omgeving hoor die met de ogen rolt en zegt 'dat weten we intussen wel al'. Ik heb er ook een paar artikels rond geschreven, omdat het voor ons echt wel een grote impact heeft en omdat ik met het op te schrijven mijn gevoel kwijt kan. Op sommige dagen twijfel ik aan zijn anders-zijn. Dan denk ik dat het overal zo is, dat iedereen de dagelijkse zaken op dezelfde manier ervaren, maar dat ik er gewoon anders (lees in mijn hoofd: fout) mee omga. Maar op mijn meest heldere momenten, zoals deze, besef ik dat het echt is. En uiteraard stugglet iedereen op zijn eigen manier. Maar dat maakt mijn/onze struggles niet minder echt.
Wat ik de laatste maanden heb ik ontdekt en wat stilaan aan het binnensijpelen is, is dat mijn hoofd ook in een extra dimensie denkt, naast mijn hoogsensitiviteit. Dat levert me in de eerste plaats een schuldgevoel op, aangezien ik de biologische mama ben van onze zoon en ik hem dus ergens (mogelijk) 'belast' heb met mijn erfelijkheden (lees hier: rariteiten, grapje).
Maar terug naar de whatsapp. Het ging over medicatie en over bijten. Niet het bijten van andere kinderen, maar op T-shirts, pennen, pulls, .... Uiteindelijk besloten we om de juf een berichtje te sturen met de vraag of er bijtmateriaal kon worden aangekocht voor alle kinderen. Zo had niemand de schrik om uitgelachen te worden, maar kon het toch als test geprobeerd worden aangezien eigenlijk iedereen aangaf dat dat een issue is. Net zoals medicatie. Het ging over slaapmedicatie, antipsychotica, antidepressiva, ... en dat ZONDER TABOE (net zoals het bijten). Hoe heerlijk is het om zulke topics te kunnen bespreken zonder vooroordelen, zonder na te denken over wat het effect op de ander is. Want toegegeven, het is niet evident om een kind van die leeftijd zonder reden zulke medicatie te geven. Een van de ouders schreef zelfs dat er ook moet gekeken worden welk effect medicatie kan hebben op ouders. Want ik geef het iedereen op een blaadje: een gebrek aan nachtrust en interactie met een 'speciaal' kind is niet van de poes. Het vreet energie, meer dan 100 veelvraten eten kunnen (geen idee hoeveel een veelvraat eet eigenlijk, maar gezien de naam neem ik aan dat het veel is; ik zoek het op!).
En zo kwam ik tot dit. Ik ga dit gebruiken als mijn uitlaatklep voor wat hier bij ons de gewoonste zaken van de wereld zijn. Dit wordt mijn taboeloze plaats, waar het over de wereld, over eten, over hoogsensitiviteit, over angsten, over regenbogen, over donkere gedachten, over een moment, over alles kan gaan.
Maar bloggen, vond ik dat vroeger niet bah? Laat ik het toch maar een kans geven.
Alleen maar liefde ❤️