De week begon met een vrije schooldag voor de jongste. Een absolute druktedag voor de ouder, vanzelfsprekend. Hoe idioot het misschien ook klinkt, de hele week ligt er dan al wat hobbelig bij voor mij. De dagelijkse to do's en extraatjes nemen veel meer plaats in in mijn hoofd dan nodig in zo een week. Op zich geen ramp, want dan bouwen we later op de week wat meer rust in.
Ware het niet dat er gisteren én vandaag iets in de agenda stond waar ik wel echt naar uitkeek. Een brunch met collega's (hoewel ik liever van vriendinnen spreek, want dat zijn ze al langer dan we samenwerken intussen) en een brunch met de vrijwilligers van HSP Vlaanderen. Ik ken mezelf inmiddels goed genoeg om te weten dat, hoe fijn dat ook kan zijn, het wel veel energie vraagt. De energie kruipt in zaken waar de meeste mensen vermoedelijk niet eens over nadenken, of toch niet zo bewust.
De bedoeling was om gisteren met de auto naar Leuven te gaan, en als ik dan toch in buurt was kon ik de oudste gaan halen van school (iets van 'twee vliegen in één klap' en/of van rustpunten zoeken, want de weg naar school en terug zonder pauze is voldoende om de dag nadien ziek in de zetel te liggen, waardoor we weer komen op iets van 'ken jezelf').
De dag voordien werden die plannen overhoop gegooid, maar er was nog voldoende mentale ruimte om het te reorganiseren in mijn hoofd en ik zag de fietstocht in plaats van de autorit als een ideale sportieve bonus. Er werd bovendien een oplossing gevonden voor de avondschoolrit, dus ook dat was gecoverd. Een werkelijk prachtige ochtend, gezelligheid troef aan de vaart en heerlijke koekjes. Het lukte zelfs om de verleiding om toch wat langer te blijven te weerstaan (de innerlijke batterij was op een grens) en op mijn tempo terug naar huis te fietsen.
Eens thuis kwam de stress voor de dag nadien. Het zou een gekend dagje Gent worden tot ik besefte dat het weekend was en dat de treinen mogelijks op andere uren reden (nee, ik gebruik niet zó vaak het openbaar vervoer dus die bedenking had ik me echt nog niet eerder gemaakt🙈). Een kort, maar luid alarm toen ik ontdekte dat de trein niet alleen op andere uren reed, maar gewoon niet reed. Werken kunnen dat blijkbaar wel eens verstoren...
Wat was een alternatief? Terug naar Leuven met de fiets. Alleen had ik daar nog nooit de fiets geparkeerd. Waar was die parking weer? Hoe zag dat er daar uit? Was het daar donker? Zou het druk zijn op een zaterdag? O, de stiltewagon bevond zich op die trein. Top! Maar wacht, mag je dan je headset opzetten? Niet te luid, staat op de website. Maar wat is niet te luid? Want ja, ik ben zo iemand die haar headset soms afzet om te checken of mijn muziek iemand zou kunnen storen. Kortom: veel vragen, weinig concrete antwoorden.
De nacht verliep niet zo goed als gehoopt, dus al redelijk vermoeid stapte ik op de fiets. Mijn jas liet ik achter op de kapstok, want er was al voldoende onrust in mijn lijf. Teveel warmte laat dat omslaan in paniek. Een sjaal en handschoenen waren meer dan warm genoeg. Eens op de trein verliep alles zoals anders. Gelukkig!
Maar het kwaad was toch al een beetje geschied. Toegekomen op plaats van bestemming heerste er een open, warme sfeer. Iedereen was vriendelijk, oprecht, was er. Ook ik was er, zoals ik echt was en net dat kon ik niet tegenhouden. Mijn hoofd werd ijl, een waas hing voor mijn ogen, alle stemmen klonken even luid, alles was zo fel, zo intens. De toiletpauze deed me beseffen dat het genoeg was geweest. Die twee minuten rust en stilte deden me verlangen naar meer van dat.
Dus ondanks de verwachtingen van mezelf, het lekkere eten, de lieve mensen, verliet ik de zaal zonder fatsoenlijk dag te zeggen. Het was op. Het moment waarvan ik had verwacht dat het die namiddag (of later) zou komen, kwam wat vroeger. En ik liet het toe. Het zorgde ervoor dat ik mild bleef kijken naar mezelf toen ik voor de eerste keer in twee jaar de weg plots niet meer vond en Google Maps me de route naar het station moest wijzen. De frisse wind tijdens de fietstocht naar huis deed deugd aan het lijf.
Om 14u stapte ik ons verlaten huis binnen (de rest was naar Planckendael, hoera!). TV kijken of lezen ging niet meer, het was echt tijd voor bed. Een snelleladerdutje, zoals de auto die aan een snellader gehangen kan worden. De oudste trok mijn lader na een uurtje uit het stopcontact, want zus was gevallen en had 'mama echt nodig om haar - ietsiepietsiemini - wondje te verzorgen'. Zoals het een goede huismoeder betaamt, vloog ik gezwind de trap af en stond met zoveel kusjes klaar dat ze gelukkig net niet naar spoed moest met haar knietje, waar amper iets aan te zien was.
Wat mag ik van geluk spreken dat dat kind soms voor zoveel oorverdovend drama kan zorgen zodat de storm in mijn hoofd wat kan liggen door haar aandoenlijk (en toch ook wel wat hilarisch) toneelstuk.
Comments