Als kind was ik een echt kattenmens. Ik herinner me namen van heel veel verschillende katten. We woonden langs een drukke baan, dus de reden waarom de kattenpopulatie bij ons zo een grote roulatie kende, is niet bepaald een groot mysterie.
Maar een hond? Nee nee, nooit van mijn leven! Al herinner ik me een korte periode uit mijn kindertijd - ik gok dat ik zo een jaar of tien was - dat ik mijn ouders in elke taal probeerde duidelijk te maken dat ik wél een hond wou. IK WIL EEN HOND. JE VEUS UN CHIEN (ja, de foute schrijfwijze was zelfs hoorbaar in mijn wens). Ik gok dat dat slechts een paar weken heeft geduurd, want een hond is er nooit gekomen. Mijn hondenwens doofde zeer snel uit en geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht dat ik hier ooit met een kleine pup zou zitten én dat ik daar van zou kunnen genieten.
Dat ons gezin niet het meest rustige is, dat is een understatement. Daardoor kregen we meermaals de reactie: 'En jullie zouden er dan nog een hond bij nemen?!'. Ik denk dat het zinnetje 'dat is dus eigenlijk gewoon een derde kind' de voorbije maanden zó vaak is gevallen, dat ik me effectief een klein kind in huis voorstelde. Ik ging uit van het gegeven dat ik twee maanden niet zou slapen (of toch niet langer dan een uurtje aan één stuk), er een gehuil van 's morgens tot de volgende ochtend door het huis zou klinken, ik me non-stop zorgen zou maken over - wel ja - alles, de nood om elke vorm van connectie met de omgeving te willen mijden, te veranderen in De Bange Leeuw (somewhere over the rainbow...). Met andere woorden: waar waren we eigenlijk aan begonnen? Hadden we toch niet beter geopteerd voor iets kleiners, zoals een... I don't know. En die ik-weet-het-niet liet ons maar besluiten om bij ons plan te blijven.
Ik troostte me wel met de gedachte dat het eigenlijk gewoon niet erger kon dan nog een derde kind. Het draait hier soms zo vierkant dan een viervoeter onze crazy little family misschien wel compleet zou maken.
27 mei 2023 mochten we kleine pup Sue gaan halen. Dochterlief ging gewoon naar de dansles en mocht nog wat blijven spelen nadien bij een vriendinnetje. Daardoor konden wij naar Berlare rijden met z'n drie om dan een half uurtje later terug te keren met z'n vieren. Chauffeur Mams en de drie inzittenden op de achterbank. Een rit van meer dan een uur waarin de mooiste woorden zijn gevallen die ik ooit uit de oudste zijn mond hoorde: 'Mama, dit is de gelukkigste dag van mijn leven', met oogjes die intens straalden. Ik hield kleine Sue heel de weg in mijn armen en ik voelde ze rillen met haar hele lijfje. Ik denk dat ze toen al mijn hart veroverde.
Ze voelde zich vrij snel thuis in ons huis, of zo leek het toch. Het concept van een plasweide snapte ze zowaar onmiddellijk (al durft er nog altijd wel eens een ongelukje gebeuren, maar nobody is perfect oftewel no dog is perfect). De nachten waren niet geweldig, dat moet ik toegeven. En ze zijn nog altijd niet wat ze moeten zijn. Maar het deert me niet, hoe raar ook. Als ze om 5 uur duidelijk maakt dat ze een plasje moet gaan doen en als ze nadien terug binnenkomt, dan is ze zo blij dat ze zich op mijn schoot nestelt en lijkt te bevelen: 'Okay human, nu wordt het tijd dat mijn knuffelbatterij gevuld wordt voor de dag'. Haar enthousiasme maakt me wakker voor de dag - of toch voor een halve, want door de dag hebben we ook een gezamenlijk dutmoment. Hoe was dat weer? Volg het ritme van je baby. Ik trek die regel graag door naar een babyhond.
Ik kan nog zoveel vertellen over de voorbije twee weken, maar dat brengt me enkel verder van de conclusie die ik heb getrokken. Of ze het nu wou of niet, zo bedoelde of eerder toevallig: Sue heeft me al twee weken kunnen bevrijden van 2 grote P's in mijn leven, namelijk Pijn en Paniek. Zal ze haar magic powers behouden of gaat deze dosis nieuw leven in de toekomst toch onvoldoende blijken? Geen idee, maar voorlopig kan ik haar ten zeerste aanbevelen.