Ik las onlangs De alchemist. Ik kan er nog steeds niet van over dat dit de eerste keer was dat ik het las. Dat ik dit boek nooit verplicht heb moeten lezen in mijn tienerjaren, vind ik straf. Leef je eigen leven, volg je eigen pad. Het klinkt zo gemakkelijk, maar dat is het niet.
Zo sta ik hier nu ook met het gevoel dat ik niet weet waar mijn pad ligt. Of toch niet concreet. Of misschien heeft het eerder met durf te maken. De durf om te tonen wie je bent. Hierbij kijk je ook terug op de weg achter je. Je ziet daar dan de mooie landschappen die je gepasseerd bent, maar even goed ook de donkere valleien waar je voorbij kroop.
Een dik half jaar geleden schreef ik me in voor een cursus, die van Begaafdheidscoach. Ik vond het idee al spannend, laat staan alles wat er nog bij zou komen. Nieuwe mensen leren kennen, terug achter de schoolbanken, een stevige hoeveelheid leerstof. Kon ik dat wel? Zat ik daar wel op mijn plaats? De meesten kwamen - dacht ik toch - met een duidelijk doel voor ogen: informatie vergaren die dan kon gebruikt worden in hun coachingspraktijk (want velen waren of worden coach). Maar wat deed ik daar dan? Ik wil niet meer coachen, hoe boeiend dat ook mag zijn. De één-op-één-gesprekken zijn niet (meer) aan mij besteed. Dus had ik wel recht om daar te zitten?
Na de eerste les stapte ik volledig overprikkeld, met tranen in mijn ogen en een heel zwaar hart op mijn fiets richting huis. Iedereen was daar zo sterk. Iedereen had zo een duidelijke visie. Iedereen zat daar zo wél op z'n plaats. Iedereen wist ongetwijfeld alles al wat er verteld werd in de les. Iedereen was daar zo slim. Maar ik, daarentegen, ik ben niet sterk. Ik heb geen helder beeld van mijn toekomst. Ik zat absoluut niet op mijn plaats. Ik voelde al een paniek bij nog maar de gedachte dat ik dit allemaal moest kennen. En bovenal: ik ben toch helemaal niet slim. Was ik geen fraudeur, iemand die probeerde iemand anders te zijn dan ze was?
Mijn hart was zo klein als een zandkorrel toen ik een week later opnieuw het lokaal binnenstapte. Maar er was iets veranderd. Mijn oren en ogen leken plots scherper te observeren. Iedereen had daar twijfels. Niemand wist 100% zeker wat de opleiding betekende voor hun verdere carrière. We konden leren van elkaar. Ik vond echte herkenning in verhalen. Ik voelde de noodzaak van anderen om te verbinden. Ik voelde mij zowaar normaal en niet die rare. De gedachtegangen waren soms vergezocht, maar niet onlogisch. En bovendien: niemand voelde zichzelf echt slim. Het leek wel een schoolvoorbeeld van het imposter syndroom.
De laatste les was uiterst vermoeiend. Het vooruitzicht van het einde, zette me met één been onmiddellijk in een zwart gat. De toekomst begon nu alleen maar echter te worden. Intussen moest ik toch weten wat ik met al de opgedane kennis zou gaan doen? Helaas. Daar heb ik nog steeds geen pasklaar antwoord op.
MAAR, ik weet wel dát ik er iets mee wil doen. Ik voel dat er puzzelstukjes in elkaar zijn gevallen. Het was een cruciaal stuk. Ik weet niet goed hoe groot mijn puzzel is en hoeveel stukjes er nog ontbreken, maar het voelde als een opluchting dat dit deelaspect al compleet is.
BEELD en de TAAL zal blijven bestaan, maar het gaat in de toekomst veranderen. Ik voel dat ik nu ineens alles wil aanpakken: de website - zowel qua inhoud als wat stijl betreft -, Instagram, naar buiten treden, mezelf, en dat is een grote valkuil. Vaak eindigt dat gevoel met een stevige crash and burn. Dus ik pak het nu anders aan. Stap voor stap. Er is niks mis met iets te doen om daar laten uit te concluderen dat het geen goede zet was. Dromen bijsturen is geen schande. Verwacht dus geen onverhoedse ommezwaai. Ik ga op pad, maar neem eerst mijn tijd om rustig de kaart te bestuderen en gericht te kijken waar ik denk dat ik naartoe wil gaan.
Er staan al een paar projectjes op de planning. Zo ben ik samen met een talentvolle vriendin bezig aan het schrijven van e-books over welgekozen onderwerpen in combinatie met (hoog)begaafdheid, en werken we samen aan een campagne voor de Week van de Hoogbegaafdheid. Daarnaast schrijf ik rustig verder aan mijn verhaal over het leven zoals het is in ons gezin. Maar de hoofdfocus gaat nu liggen op het afleggen van het examen tot begaafdheidscoach. Het zal spannend worden en dat is oké.
Mag ik van jou - als lezer - één ding vragen? Ik ga wel wat aanmoedigingen, likes, knuffels, ... kunnen gebruiken. Het maakt niet uit hoe, maar mag ik rekenen op je steun? Wil je zo nu en dan op je eigen manier mijn Alchemist zijn, die me sterkt in mijn gevoel waardoor ik iets kan geven aan de maatschappij?